Standardizacija propolisa
(Više o propolisu pogledati na Propolis)
Standardizacija hemijskog sastava i kvalitete propolisa je u principu moguća, ali nije jednostavno realizirati u praksi postavljene kriterije standardizacije kvalitete, zbog toga što njegov sastav varira ovisno o flori određenog područja i vremena prikupljanja. Najčistiji propolis se dobija u jesen. Ako se prepusti pčelama da lijepe satonoše na dijelovima gdje se naslanjaju na nastavak ili po poklopnoj dasci, propolis se mora strugati i tom prilikom se zahvati i nešto drveta. U tako naslaganom propolisu ima i dosta mješavine sa voskom tako da u tom slučaju nije zadovoljavajuće čistoće. Bolje je iznad satonoša staviti plastičnu rešetku čije će otvore i prostor između satonoša i rešetke pčele izlijepiti sa propolisom. Nakon desetak dana može se ta rešetka izvaditi, a zatim savijanjem propolis će pucati i odvajati se od plastike.
Nije dopušteno sakupljanje propolisa za vrijeme ili odmah nakon tretmana veterinarskim lijekovima, zbog visokog rizika kontaminacije reziduama. Prerađeni proizvodi od kontaminiranog propolisa mogu uzrokovati zdravstvene tegobe za potrošače. Prvi korak u procjeni kvalitete propolisa je određivanje njegovog botaničkog porijekla. Sljedeći korak se odnosi na kvantitativno određivanje komponente koja je svojstvena za sve tipove propolisa (feniletil-estara kofeinske kiseline, galangin, krisin, pinocembrin). Nije jednostavno postaviti kriterije standardizacije kvalitete, odnosno procjene kvalitete propolisa koji se odnose na sve tipove propolisa. Kvalitetan propolis bi morao ispunjavati sljedeće uvjete: da ima nizak sadržaj mehaničkih nečistoća (drvo, dijelovi pčela), ne sadrži ili u veoma niskim koncentracijama sadrži toksične metale i pesticide, posjeduje visok sadržaj smole, poseduje visok sadržaj biološki aktivnih jedinjenja (u zavisnosti od tipa propolisa, tj. botaničkog porijekla), ima nizak sadržaj voska (Pravilnik o medu i drugim pčelinjim proizvodima, 2009).